Łoża angielskie

Łoża angielskie w czasach pano­wania królowej Anny były naj­częściej wykonywane z drogocen­nych tkanin, upiętych na niewido­cznym stelażu i składały się z kotar i lambrekinów oraz baldachimu. Z tych samych materii wykonywano kapy i poduszki oraz pokrycia mebli do siedzenia, znajdujących się w sypialni.

Ciekawą formą odznaczały się siedemnastowieczne łóżka używa­ne w pomieszczeniach skromniejszych, tzw. en tombeau, całe tka­ninowe, z baldachimem upiętym w dość osobliwy sposób na niewido­cznym stelażu, w formie jakby spadzistego dachu, z tym, że od strony wezgłowia znajdowała się partia wyższa, zaś od strony nóg niższa. Łóżko to, zgodnie z panu­jącą modą posiadało kotary i lam­brekiny. Współcześnie bardzo modnym rozwiązaniem są łóżka retro Italiastyle, które nawiązują swoim stylem do dawnych czasów.

Wiek XVIII w dziedzinie kultury życia dworskiego przyniósł zasad­nicze zmiany. Jednak jeszcze na początku stulecia, w ostatniej fazie panowania Ludwika XIV utrzy­mywała się, a nawet narastała owa pompa, towarzysząca stale abso­lutnemu władcy. Łoże przybierało formy niezwykle okazałe, zaś bal­dachim, wyposażony w dekora­cyjne lambrekiny i kotary spięte po bokach, został „konsolowo" przyczepiony do ściany od strony wezgłowia. Łoże tego typu, zwane we Francji lit a la duchesse, wypo­sażono ponadto w wałek u wez­głowia. Dopełniały splendoru bo­gate hafty, aplikacje i naszycia złotymi galonami o motywach z bie­giem lat przyjmujących cechy sty­lu regencji. Całość, pełna przepy­chu i dostojeństwa, stanowiła wy-raz owej, sięgającej jeszcze antyku tradycji lit d'apparat.

Wkrótce po śmierci Ludwika XIV nastąpiła silna reakcja przeciwko formom życia przez niego przyjętym i tzw. grand goi2t ustąpił miejsca petit gont. Była to uciecz­ka od pompy i wielkości do wygo­dy i utylitaryzmu, od przepychu do udoskonalenia i lepszego dostosowania wnętrz wraz z całym wyposażeniem do potrzeb czło­wieka. Zmieniła też swój charak­ter sypialnia - nabrała cech inty­mności i wygody. Nastąpiło zróż­nicowanie pokoi użytkowanych przez kobiety i mężczyzn. Zmieni­ła się sama skala pomieszczeń, a więc, co z tym się łączy, i wielkość mebli. Samo zaś łóżko przekształ­ciło się w konstrukcję lekką, w wie-lu wypadkach zaopatrzoną w me­chaniczne udogodnienia. W latach 1730-1740 pojawiło się łoże tzw. a la Polonaise, nazwane tak na cześć żony Ludwika XV Marii Le­szczyńskiej, która w tym czasie przerobiła swój apartament według założeń ówczesnej mody. To nowe łoże przystawione było dłuż­szym bokiem do ściany i posiadało baldachim umieszczony na żelaz­nej, niewidocznej konstrukcji, zło­żonej z czterech prętów wygiętych w kształcie litery S. Spod balda­chimu zwisały draperie, upięte najczęściej w festony na niewido­cznym stelażu. Zarówno łóżko, o dwu lub trzech równej wysokości boczkach, jak i sam baldachim, przypominający kształtem koro­nę, były wykonane najczęściej w pozłacanym drewnie. Wszystkie wewnętrzne płaskie partie mebla wyścielano miękkimi materacy­kami, krytymi tą samą tkaniną, która stanowiła zasłony balda­chimowe i kapę.